Een dagje camping !

Belevenissen!

De laatste dagen heb ik vaak de vraag gehad, om eens te vertellen hoe ik het nu had ervaren, zo'n paar dagen op de camping. die vraag wil ik graag beantwoorden. Je moet je daarbij wel realiseren dat ik geen enkele ervaring heb met het verblijven op een camping. Alhoewel..................een beetje misschien!

Een goede vriend en oud collega wist me zelfs te vertellen dat het allemaal aan mij lag, hij gaf mijn in zijn ogen luxe levensstijl de schuld. Om precies te zijn liet hij me weten:
"Je schijnt inmiddels zo verwend te zijn met luxe dat je niet meer zonder kan."

Gelet op zijn socialistische achtergrond, waarbij een spartaans leven tot een kunstvorm is verheven, begrijp ik zijn kijk op de wereld. Alles wat het leven maar even prettig dreigt te maken wordt dan afgewezen. Ik denk dat emigreren naar Noord Korea nog zo'n beetje zijn enigste optie is!!

Texel

Ik denk dat ik een jaar of twaalf was toen ik voor het eerst met een oom en een tante mee mocht naar Texel om te gaan kamperen. Ook dat was een min of meer traumatische ervaring.
Het kleurrijke gezelschap, waarmee ik de vakantie mocht doorbrengen bestond uit een 'ome' die een fervent aanhanger was van alles waar maar alcohol in zat en dus meestal rond het middag uur zijn eerste schoonheidsslaapje moest gaan houden. De kratten bier deden dienst als zit plaats voor de grotere en boden naast troost dus ook nog enig comfort.

Een tante die zo vreselijk haar best deed om het ons allemaal maar naar de zin te maken en vooral om het oom maar naar de zin te maken. Daarbij rookte ze als een ketter en dat was natuurlijk terug te vinden in de tent. de combinatie alcohol en rook deed dan ook meer denken aan een ouwe bruine kroeg dan aan een camping ergens op texel.
Bij voldoende aanvoer van goud geel vocht was de stemmingsbarometer top! Bij elke andere optie kon je er opwachten dat de depressie los brak.

De tent was geplaatst in "een kuiltje van het duintje" pas jaren later zou ik begrijpen dat dit niet de juiste plek is om een tent neer te zetten, in ons klimaat. Het vreemde is dat vocht altijd het diepste punt op zoekt. Tja, en dat was dus net de plek waar wij stonden. Het gevolg een midden nachtelijke verhuizing van het hele hebben en houwen. Gesleep met natte zooi, huilende kinderen en daar tussen door maar zingen met zijn alle van "we gaan nog niet naar huis........." Ik had me toen reeds voorgenomen om vriendelijk te bedanken voor elke volgende uitnodiging om mee te gaan kamperen.

Bivak

De volgende 'kampeer ervaring' mocht geen kamperen worden genoemd.
Nee, zodra de kleur van de tent verandert van fel blauw en grijs, naar donker groen.
De ritsen worden vervangen door knopen, dan heet het plotseling niet meer kamperen, nee dan wordt het bivak en bivakkeren genoemd.
Ook dat waren geen onverdeeld blijde gebeurtenissen.


In de buurt van Paderborn / Bielefeld was een groot militair oefenterrein. Dat was de plek waar regelmatig grote oefeningen werden gehouden in NATO verband. Ik mocht mee! Nee ik moest mee. het paste in het kader van de militaire vorming om deel te nemen aan dit soort oefeningen.
Het was voor mij, de eerste keer dat we in korps verband kampere...........oeps, op bivak gingen.

Ik zal niet al te veel uitweiden over het gemis aan comfort, het gemis aan fatsoenlijke sanitaire voorzieningen etc. Natuurlijk was het geen luxe vier sterrencamping.
Welnee hier ging het om heel andere zaken.
Hier is wel degelijk mijn afkeer gegroeid tegen het kamperen op zich. Ook hier in het Bivak zag je met de regelmaat van de klok een van de maten voorbij komen met een rol wc-papier onder zijn arm. Ook hier was het een geklooi met een veldkeuken, die feitelijk nooit produceerde wat je ervan verwachte. Feit was nou eenmaal dat als het kombuis gebeuren in handen was van de landmacht de kwaliteit van het voer evenredig daalde.

Met als gevolg dat je al snel terug viel op je noodrantsoenen. Voor je tentje op een klein blikje met een soort brandbare gel zat je dan een blikje witte bonen in tomatensaus met gehakt op te warmen net zo lang totdat het geheel een beetje een vloeibare vorm aan nam en het te verteren was. Aangevuld met een handvol kaakjes en als na gerecht een flinke reep chocolade riepen we tegen elkaar dat het weer heerlijk gesmaakt had. Ja, me hoela!!!

En dan waren daar nog de nachten, die lange nachten. Zo was er een of andere gesjeesde kapitein die het de normaalste zaak van de wereld vond om midden in de nacht een proeve van bekwaamheid af te nemen bij zichzelf.
Het betrof hier de rijvaardigheidstest  op een oude Harley Davidson welke toebehoorde aan de hem toegewezen ordonnans. Het was er zo eentje waarbij

je de versnelling nog bediende met een parmantig pookje!

Nou kon die knakker best aardig met zo'n gevaarte omgaan, maar in de nachtelijke uurtjes dwars door het tentenkamp heen crossen, tussen de tenten door en op sommige momenten over de tenten heen............nee, dat werd hem niet in dank afgenomen. Zo zie je ook hier geld weer, 'drank maakt meer kapot dan je lief is' Al waren het hier dan hoofdzakelijk de tenten!!

De camper 

Nu, ruim veertig jaar later, was het dus zover. Een hernieuwde kennismaking met het kampeerwezen. Wel is waar vanuit een geheel andere invalshoek maar toch het blijft kamperen met een luxe randje.
Nee, ik ga het niet hebben over welke gemakken zo'n camper allemaal bied (en geloof me het zijn er heel wat.) Nee, ik wilde even kwijt hoe ik het ervaren heb.
Het aanwezig zijn op een camping.
Het, ongevraagd, deel uit maken van een gemeenschap die er plotseling hele andere normen en waarden op na schijnt te houden als in de 'normale' maatschappij.
Het fenomeen van de 'vriendelijke' mens.

Laat ik eerst vertellen dat het een schitterende camping was waar we zijn neergestreken. Een camping gerund door een Nederlands echtpaar en voorzien van alle moderne gemakken. Alle faciliteiten in topconditie, dus daar heeft het zeker niet aangelegen.

Nadat we de wagen hadden neergezet, de stoeltjes en tafels te voorschijn hadden gehaald, maatregelen te hebben genomen zodat onze 'sjipke' de buren niet zou lastig vallen, lieten we ons neer ploffen. Onder het genot van een slokje zouden we samen even de dag doornemen.
Gewoon gezellig onze ervaringen delen.

We hadden een schitterende plek toegewezen gekregen op de ultra moderne camping van Brilon.Een plaatsje in het hoog Sauerland. Alle staplekken waren aangelegd op plateau's langs de berg. Een ieder had dus een fantastisch uitzicht. Een redelijke mate van privacy leek dan ook gegarandeerd.

De vlieger

Nadat we goed en wel zaten werd onze Sjipke vrij nerveus. Ik had in eerste instantie niet in de gaten wat er aan de hand was. Totdat er plotseling van achter onze camper een levensgroot duivels gezicht verscheen in de lucht. Even maar en toen weer weg.

Nou heeft mijn hond een fobie!
Hij heeft een fobie voor alles wat er zich in de lucht begeeft en dat daar niet, van huis uit, behoort. Toen hij klein was, een pup van drie maanden, is hij een keer wakker geschrokken van zo'n tachtig hete luchtballonnen in de buurt van Joure (Friesland). Sinds die tijd vertrouwd hij zelfs de volle maan niet meer.

Je zult begrijpen dat de schrik er meteen goed in zat bij Sjipke. Als het nou bij die ene vlieger was gebleven,....... nou nee hoor! De beste man (ik schat hem zo eind zestig) had een hele voorraad van die dingen.
Vliegende koeien, huppelende pinguins, deinende varkens, kortom je kan het zo gek niet opnoemen of het ging de lucht in.


Dat hadden wij dus, een hele camping en wij hebben een plek naast een vlieger fetisjist, terwijl we een hond hebben met een vlieger fobie!!! O begrijp me goed, ik zal die man echt niet veroordelen voor het uitvoeren van zijn hobby, maar een beetje een vreemd gezicht blijft het wel, een man op leeftijd alleen maar in de weer met een soort veredeld kinderspeelgoed !!

Goede morgen, goede middag, goede avond,.............

Om te voorkomen dat Sjipke constant werd geconfronteerd met de meest vreemde verschijnselen in de lucht, waren we een beetje verkast naar de achterzijde van de camper. Daardoor waren we in de buurt gekomen van het pad dat naar de sanitaire unit leidde. Het was dan ook een komen en gaan van wandellende toilet rollen!

Al die toilet rollen groeten ons vriendelijk en wij groeten vriendelijk terug.
Ach, je past je aan aan de lokale gebruiken, toch?
Telkens als ik een slok wilde nemen, van mijn licht alcoholische versnapering, kwam er wel weer zo'n pleerol voorbij die me groette en dus deed ik minimaal twee keer zolang over mijn slok als normaal. 

Wat mijn vrouw weer zorgen baarde en aan me vroeg "wat nou, smaakt het niet??"

Incidenteel iemand groeten die voorbij komt, prima natuurlijk. Maar er zat er eentje bij die kennelijk aan de racekak was. Telkens als hij voorbij kwam liep hij iets sneller dan de vorige keer. De toiletrol vrolijk wapperend achter hem aan. Die uitdossing liet geen ruimte om iets anders te bedenken omtrent zijn doel. Steevast hield hij de pas in bij elke kampeerder die hij passeerde, om uit volle borst te groeten en aansluitend weer in gestrekte draf verder te gaan.

Ik wil helemaal niet weten wat mijn buurman gaat doen als hij zich naar het sanitair begeeft, De charme van het 'niet weten' werd dus ruw verstoord door een beeld dat zich aan mij opdrong.

'Die man, met zijn broek op zijn knieën, die,  nog steeds een ieder die langs zijn 'wc' liep, groette onder begeleidend geluid uit andere openingen van zijn lichaam.

Hé, gadverdamme, ik was er klaar mee!
De enigste optie die ons nu nog bleef was om ons om te draaien en met de rug naar het doorgaande pad te gaan zitten.

Noem het onervarenheid, noem het onverschilligheid, maar het constant groeten van wild vreemden mensen is gewoon niet aan mij besteed. Het is me te oppervlakkig.

Sporten

Bij terug komst van het diner, (koken in de camper leek ons niet bepaald een bijdrage tot het gevoel van welbehagen!) had de jeugd van de omliggende campers en tenten zich verzameld op twee veldjes tegenover ons. De plekken werden onderling gescheiden door struikjes van ongeveer een meter hoog. De (opgeschoten) jeugd had uitgevonden dat deze erfscheiding uitstekend dienst kon doen als 'net' voor een potje volleyball. Het is altijd een leuk gezicht als je ziet dat de jeugd zich vermaakt met normale onschuldige bezigheden. Naar mate de tijd verstreek werd het spel fanatieker en de klappen tegen de bal harder. Het gevolg was dat de bal meer bij ons belande dan dat hij in het spel gehouden werd. Om er nu wat van te zeggen is ook zowat omdat ik ervan overtuigd was dat het geen opzet was. Ach, ook geen punt, de tafel en de stoelen weer opgepakt en wat verder naar de voorkant verhuisd van de camper, zodat we uit het schootsveld waren van de volleyballers.

We hadden ons goed en wel, tevreden neer gezet. Iets ingeschonken en gereed om te genieten van het fraaie uitzicht, toen dat plots wreed werd verstoord door een "schöne Gütte abend"
en ja hoor daar stond die overjarige puber weer met een hele lading van zijn vliegers in gereedheid om ze op te laten stijgen.

Hij maakte zowaar aanstalten om een hele technische verhandeling te gaan houden over de werkwijze van die dingen.
Er bleef ons maar een ding over, juist, bedtijd dus!

Voor het ontbijt

Ik ben gezegend met een korte nachtrust. Gevolg is dat ik altijd veel vroeger uit de veren ben dan mijn vrouw. Zo ook deze morgen. Al vroeg een kop koffie gezet, tafel en stoelen neer gezet en gereed om op mijn iPad het laatste nieuws door te nemen. Ik had me juist gesetteld in het opkomende zonnetje en genoot van de rust op de camping. Geen geloop, geen andere mensen die zo nodig sociaal een praatje moesten maken. Niets van dit alles. Gewoon mijn koffie, mijn hond en verder niets! Dacht ik!!!!

Plotseling klonk, een redelijk krijsend stemgeluid, van achter de camper. "ook een goede morgen" 

Mijn eerste gedachte was 'hé, nee hé, begint dat nou alweer. Het was verdomme nog geen eens zeven uur!'

Ik wist, fatsoenshalve, een wat afgebeten "goede morgen" te produceren. Ik sprak de woorden uit zonder me om te draaien. Ik dacht hiermee te voorkomen dat meegesleept zou worden in een 'goed gesprek'.

Jammer, de vrouw in kwestie ( ik hoorde aan de stem dat het een vrouw moest zijn) had daar totaal niets mee te maken. Ze begon rustig tegen mijn rug aan te keuvelen over de opgaande zon, haar man die lag te snurken, de charme van de camping en nog veel meer onzin waar ik totaal geen behoefte aan had.

Het maakte haar kennelijk niets uit of ik nu luisterde of niet. Het bleef maar doorgaan. Ik voelde me steeds minder op mijn gemak. Het komt toch ook wel erg bot over, bedacht ik me, als ik maar met mijn rug naar haar toe bleef zitten.

De vrouw voegde er nog een onderwerp toe, aan haar schier onuitputtelijke lijstje van onderwerpen die ze kennelijk wilde bespreken. Namelijk het feit dat haar man niet naar haar luisterde als ze wat te vertellen had. In de korte tijd dat ik haar nu had aangehoord kon ik me daar wel wat bij voorstellen.

De twijfel sloeg bij me toe. Het met mijn rug naar haar toe zitten begon wel erg ongemakkelijk aan te voelen. Ik draaide me, fatsoenshalve maar om. Had ik dat nou maar niet gedaan.

Er stond een vrouw voor me van, volgens mij, in de tachtig. 

Onder haar arm had ze de onmiskenbare versierselen van een kampeerder die zijn behoefte gaat doen, de wapperende toiletrol dus. 

In haar andere hand een verschoten plastic tasje van 'Dirk van de Broek' waarin kennelijk de overige toiletspullen hun plekje hadden gevonden. 

Nu pas drong tot me door dat ze in een oude, ietwat verschoten, rosse badmantel stond. Die mantel had haar waarschijnlijk jaren geleden prima gepast, maar in middels was hij duidelijk niet meer geschikt om gedragen te worden door iemand met haar postuur. Het geheel werd bij elkaar gehouden door een net te korte ceintuur. Haar pogingen om, terwijl ze er rustig op los keuvelde, de boel gesloten te houden mislukte hopeloos. 

Door de het zachte briesje werd haar mantel regelmatig even 'open gezet' en gaf de toeschouwer, ongewild, een blik op wat eens, waarschijnlijk, een prachtig vrouwen figuur was geweest. In de hand waarmee ze de boel angstvallig bij elkaar trachtte te houden, had ze ook nog een sigaret.

Die sigaret dreigde telkens de openslaande badjas te raken en mijn angst was dat dan het hele zootje in de hens zou vliegen en  ik ook nog als redder moest optreden.

Ik was er klaar mee, nog voor het ontbijt, ongevraagd, geconfronteerd te worden met de duistere zijde van het camping leven, werd me iets te veel. Ik was er klaar mee. Ik onderbrak de woorden stroom van de vrouw met de laffe opmerking "dat ik mijn vrouw hoorde roepen en dat ik wel naar mijn vrouw luisterde" waarop ik haar vriendelijk groette en haar, enigszins verbouwereerd achter liet. Ik vluchtte de camper in .

Mijn vrouw was wakker en lag te lachen in haar bed. 

Ik keek verbaasd naar haar en stelde de wat overbodige vraag: "Ben je wakker?"

"Waarom lig jij nou zo te lachen?" vroeg ik "normaal ben je nooit zo vroeg wakker?" stelde ik verbaasd vast.

"Ik hoorde je gesprek met die mevrouw, ik kon het bijna voor me zien hoe je je eigen zat op te winden. Ik lag me af te vragen hoe je je daar uitging redden. Ik dacht nog, 'als hij nou maar niet grof wordt tegen dat mensje' en gelukkig je hield je in!" 

Ik moest even slikken, Els maakte van de gelegenheid gebruik om me te vragen wat ik nu wilde? 

"Ontbijten en als de sodomieterij weg van die camping, ik ben er helemaal klaar mee!" riep ik uit.

Met een sprongetje was ze uit haar bed en riep: "Mooi, dan zijn we het eens  ik ben er ook klaar mee!"

Ach, hoe mooi kan het leven zijn. 

Als een man en een vrouw het 's morgens voor zevenen al met elkaar eens zijn. 

Ik ben een gelukkig mens!!!

Natuurlijk is mijn ervaring met een camping niet maatstafgevend en zeer persoonlijk. Niets ten kwade van  al die mensen die met volle teugen genieten van dat leven op een camping. Het is aan mij niet besteed. Niet om dat ik me te goed voel of omdat het niet luxe genoeg zou zijn. Nee, het is gewoon niet mijn ding!

Ik wens alle kampeerders het beste en heel veel plezier!!