“Busje komt zo”

 Na 10 maanden zou er misschien vandaag een einde komen aan de pijn in mijn onderrug, drie of vier tussenwervels aan gruzelementen, constant pijn die je belemmerd in de dagelijkse beslommeringen, de mensen achter de pijnpoli gaan in ieder geval een ultieme poging wagen om er verandering in te brengen en al mijn hoop is dus op hun gevestigd. Geen garanties vooraf, slechts de belofte dat ze hun best gaan doen. Meer kan je natuurlijk ook niet verlangen! 

We werden maandagmiddag door het buurtbusje opgehaald! 

Het sociaal vervoer is hier in Landgraaf uitstekend geregeld.

Althans op de heen weg. Er was me op het hart gedrukt om vooral niet zelf te gaan rijden en met Els in de buurt is het gewoon verstandiger om je daar ook aan te houden.

Om klokslag 13.00 uur kwam het busje dus voorrijden. Het is een kleine 20 minuten naar het ziekenhuis, we kwamen ruim op tijd aan. Beneden in de hal nog even een bakkie gedaan en daarna door na de Dagopname. Ik moest er om 14.00 uur zijn, dus waren we om half twee boven!

Na even wachten in de wachtruimte kwam de stagiaire fysiotherapie binnen lopen. Ze had mij gevraagd of ik het goed vond dat ze bij de behandeling aanwezig mocht zijn. Het is een meid van een jaar of twintig, dus ik heb tegen haar gezegd dat ze volgens mij de verkeerde keuze had gemaakt om bij mijn behandeling aanwezig te willen zijn. Het is voor zo'n meid toch veel aantrekkelijker om bij een jonge knul te gaan kijken, als bij zo'n ouwe lul!!!

Klokslag 14.00 uur naar binnen gestrompeld, zwaar leunend op mijn wandelstok (die overigens steeds meer op een boog is gaan lijken i.p.v. een rechte stok 😊) Samen met Els en Marle (ik kan er niks aan doen maar zo heet het lieve kind!) Naar een bed dat al klaar stond. De verpleegster die de intake deed, stelde zich netjes voor. Nadat iedereen een handje had gekregen keek ze mij aan en zei: "Goh, wat leuk u vrouw en uw dochter mee gekomen ter ondersteuning?"

Het lag op het puntje van mijn tong om tegen die verpleegster te zeggen:

"Nou nee hoor dat is mijn vrouw (wijzend op die stagiaire) en dat is mijn schoonmoeder (wijzend op die rooie van me!) 

Het is de pest dat Els me zo goed kent en nog voor ik mijn mond kon opendoen al, met een blik die geen tegenspraak duldde, zei: 

"Je gaat een gewoon antwoord geven hé, grote! Geen idioterie hoor!"

Ik kreeg zo'n gevangenis polsbandje om, waar ze in geval van nood direct aan kunnen aflezen wie er is overleden en werd op een bed afgevoerd richting behandelkamer. Samen met Marle werden we opgewacht door een paar verpleegkundige in loodschorten. Marle kreeg ook zo’n exemplaar omgehangen, want die hele behandeling gaat onder röntgendoorlichting.

Een prima ploeg in die behandelkamer!

Ze deden er alles aan om mijn aandacht maar af te leiden van hetgeen me te wachten stond. Maar alles in een gemoedelijke, ja zelfs gezellige, sfeer in die operatiekamer.

"Omrollen en je broek van je kont"

Een beer van een verpleegkundige stond klaar met grote dotten jodium om de boel steriel te maken, alles met een grote grijns op zijn karakteristieke kop. Ondertussen waren twee verpleegkundige druk in de weer om alles klaar te leggen en hield de dokter zich met mij en Marle bezig, rustig keuvelend stond hij uit te leggen wat er ging gebeuren en wat ik verwachten kon.

"Ik ga eerst een lokale verdoving geven, daarna gaat er een naald door je staartbeen naar binnen en dan kan ik een slangetje inbrengen en gaan we eerst contrastvloeistof in brengen om te kijken waar we zijn. Daar zul je, als het goed is, allemaal weinig van voelen." Aldus de arts.

In ene een klap op mijn kont, terwijl ik nog aandachtig naar die dokter lag te luisteren. "Zo" zei die beer, "daar gaat ie, ik ga even in je bilnaad, dat je het maar weet!"

Ik riep nog, “doe voorzichtig want je bent de eerste!"

Maar dat had geen zin meer want mevrouw en meneer begonnen elkaar te vertellen dat het er net zo uit zag als die grote Baviaan in Gaiazoo,

"Net zo'n grote en net zo'n rode kont heeft hij nou!!" 

Gelijk zei de arts: "we gaan beginnen!!!"

Voordat ik er eigenlijk erg in had was de boel naar binnen gebracht en kon ik mee kijken op het röntgenscherm.

Daar constateerde de arts eigenlijk meteen dat het een grote chaos was in mijn onderrug. De onderste vier tussenwervels zijn zo goed als verdwenen en er zwierven wat losse stukje van die tussenwervels in het rond.

"Kortom chaos", was zijn conclusie. "hoeveel centimeter ben je gekrompen? “ vroeg hij. Ik moest toegeven dat ik inderdaad zo'n 5 centimeter kleiner ben geworden.

"Nou, dan weten we nu waardoor dat komt!"

Ondertussen vertelde hij nog even dat er wat 'sporen' waren achtergebleven van een vroegere buikoperatie.

Ik reageerde verbaasd dat ik geen buikoperatie heb gehad.

"dacht het wel, ik zie zo een stuk of vier klemmetjes zitten" zei hij "denk eens goed na?"

Ja, natuurlijk had de man gelijk. Wat hij zag waren de klemmetjes die achtergebleven waren na de operatie in 2007 waarbij ze mijn linker nier, waar een kwaadaardige tumor in zat, eruit hadden gehaald.

Hij liet de plekken zien waar hij wat ‘medicatie’ in ging brengen.

Voor ik het goed en wel begreep, weer een klap op mijn kont en die beer stond naast me te grijnzen,

"Zo, we gaan je netjes aan je vrouw teruggeven, je bent klaar hier!" 

"Je moet een kwartiertje op je zij blijven liggen en daarna mag je op je rug liggen totdat het gevoel weer helemaal terug is."

Ongemerkt bleek dus dat ik vanaf mijn kont tot aan mijn tenen in beide benen geen gevoel meer had. Een soort van ervaring die het beste is te vergelijken met een verdoving bij de tandarts. Maar dan door je hele onderlijf.

Bezorgt werd herhaaldelijk gevraagd of ik geen pijn had, maar met een dood onderlijf had ik me in geen maanden beter gevoeld. Gewoon effe geen pijn in rug en benen was een verademing.

Na ongeveer anderhalf uur kon ik van bed af naar de wc om te plassen.

Een verpleegster ernaast en op naar het toilet. Ongelooflijk wat ik toen ervoer, geen pijn bij het lopen, Lopen zonder stok en kaarsrecht. Die stagiaire riep enthousiast "Zo recht heb ik je nog nooit zien lopen!"

Hetzelfde gold voor Els en mij, we waren allebei met stomheid geslagen.

Plassen ging dus niet lukken.

De hele zaak was nog steeds verdoofd. Misschien dat viagra wat helpt! Maar dat wandelingetje was op zich al de moeite waard geweest. Ik heb ik de laatste 10 maanden niet zover kunnen lopen zonder pijn en minimaal een stok.

Kortom ik was klaar.

Om de hele boel wat te temperen kreeg ik nog de nodige waarschuwingen mee, doe kalm, eerste dagen veel liggen en geen huishoudelijke werkzaamheden (gelukkig was Els erbij, mij had ze natuurlijk nooit geloofd!!)

Op naar beneden de grote hal van het ziekenhuis.

Tegen half vier zaten we in de grote hal van het ziekenhuis te wachten op "het busje". Het is daar werkelijk een af en aanrijden van die dingen.

Ik had om 15.45 afgesproken met de vervoerder. Dat betekend dat je een kwartier daarvoor en een kwartier daarna moet rekenen om opgehaald te worden. Ik zei nog tegen Els: "Klopt allemaal precies als het tegenzit moeten we een halfuurtje wachten maar dat valt nog mee"

Je raad het al hé, mooi geen busje! Tegen 16.10 was ik er wel klaar mee. Ben die club gaan bellen en kreeg te horen dat we er niet waren toen de chauffeur ons kwam halen. Hij zou hebben gewacht van 15.35 tot 15.43 in de grote hal van het ziekenhuis en tja als u er niet bent dan gaat hij weer verder!

Kijk dan begint mijn bloed te koken. Heb haar omstandig uitgelegd dat we wel degelijk in die hal zaten maar dat er niemand is geweest om ons op te halen. Na wat heen en weer gekibbel zei ze: "ik ga een andere rit voor u inboeken, binnen een half uurtje is hij er" 

Veel zin om nog verder te bakkeleien had ik niet dus vooruit rustig gaan zitten en wachten.

Uiterlijk 16.55 zou er dus vervoer moeten zijn.

17.05 geen busje te bekennen.

Dus maar weer in de telefoon.

"Ja meneer, u bent niet de enigste hoor, die even moet wachten. Het is heel druk en het is spits dus uw chauffeur is onderweg. Gewoon nog even wachten ik denk dat hij binnen 5 a 6 minuten wel bij u is.

Een allervriendelijkste jonge dame, maar ik schoot er geen moer mee op.

Na een klein kwartier, het was inmiddels 17.20, kwam daar een chauffeur aan, hij moest ons weg brengen, zei die!

Een allervriendelijkste snuiter die zich hevig verontschuldigde voor het feit dat het wat later was maar de hele boel zat muurvast. 

Eenmaal plaatsgenomen in het busje, gaf ik onze pasjes aan de bestuurder. Die haalt ze door een of ander apparaat om ze uit te lezen.

Ik zie hem zich langzaam weer omdraaien in onze richting, schuift zijn leesbrilletje wat omhoog en zegt:

"Het spijt me maar er is maar voor 1 persoon een rit besteld!" 

Ik kijk hem met stomme verbazing aan en zeg lachend:

"nou, dan gooi je haar er toch uit"

"ja" zegt hij bloedserieus, misschien is dat wel nodig dan moet u maar apart een rit aanvragen.

Ik verslik me, kijk die gozer aan en zeg: "dacht het niet, dat ze er bij jullie een zootje van maken gaan we natuurlijk niet op deze manier uitspelen."

Kennelijk begreep hij dat het genoeg was geweest en zei, "nou dan boek ik hem zowel in" 

Ik kreeg mijn pasjes terug en dacht daar gaan we.

Nou niet dus, hij was er inmiddels achter dat hij nog twee passagiers moest oppikken. Hij er weer uit en terug die hal in van het ziekenhuis om even later weer te verschijnen met twee nieuwe passagiers. Eenmaal plaatsgenomen begon natuurlijk het hele ritueel met de pasjes weer.

Het was inmiddels 17.50 voordat we op weg gingen.

Eerst een stukje file en daarna vrijbaan. Onze "Max Verstappen" ging er als een gek vandoor. Hij scheurde over de rotondes met een rotgang. De passagiers moesten zich met handen en voeten vasthouden om niet uit hun stoel geslingerd te worden.

Ik had even het gevoel dat hij met alle geweld dat teniet wilde doen wat die arts vanmiddag voor elkaar had gekregen, eindelijk na 10 maanden pijnvrij te zijn. Het voldeed in ieder geval niet aan de instructies van het ziekenhuis die ik had meegekregen om het toch vooral de eerste dagen erg rustig aan te doen en niets te doen wat ook maar enigszins belastend zou kunnen zijn voor mijn rug.

Gelukkig kwam onze flat in het zicht. Althans dat dachten we.

In plaats van op de rotonde de afslag te nemen om ons af te zetten reed hij gewoon rechtdoor. Toen ik protesteerde gaf hij aan dat hij eerst iemand anders ging afzetten. Ik dacht dan zal dat wel beter passen in de route. Toen bleek dus dat hij eigenlijk gewoon om ons adres heen reed en veel verder iemand afging zetten. Ik was te murw om daar ook nog maar weer een discussie over aan te gaan.

Tegen 18.50 werden we afgezet voor de deur. Zo waren we vanaf half vier bijna drie en een half uur bezig geweest om thuis te komen. Een ritje wat normaal nog geen 20 minuten in beslag neemt, liep uit op een horrorscenario.

Ben ik kwaad? Nou nee, eigenlijk alleen maar dolgelukkig!!

Het is inmiddels is het 08.00 uur op dinsdagmorgen, de "Day after" als het ware.

Ik heb prima geslapen en ben zonder pijn opgestaan.

Els zat meteen rechtop vanmorgen toen ik eruit ging en riep stomverbaasd

"Verrek, je loopt nog steeds kaarsrecht! Komt mooi uit dan kan jij straks even stofzuigen!"

Je begrijpt dat ik dat gedoe met dat busje gewoon op de koop toe neem. (Zal ze nog wel even een mailtje sturen hoor, dat dan weer wel!) Het feit dat ik vandaag voor het eerst sinds 10 maanden weer zonder pijn mijn bed uit ben gekomen maakt alles weer goed. Ik ga er dus helemaal van uit dat dit het is geweest wat de omslag moet zijn.

We gaan ons klaar maken voor een tripje naar Portugal!!