Wat is er nou leuker dan mensen kijken?

Wat is er nou leuker dan mensen kijken?

Nou simpel, kijken naar kleine mensen!!

De bestralingen van Els liepen naar het einde en natuurlijk doet ook hier het spreekwoord :

“De laatste loodjes wegen het zwaarst” zich gelden. Maar er gebeuren ook zo vreselijk veel onverwachte, leuke, dingen. Juist die kleine leuke dingen maken het hele proces dragelijk en zorgen voor de broodnodige glimlach op het gezicht van Els.

Neem nou een van die ochtenden bij het ontbijt.

We zitten aan het einde van de vierde week van de bestraling en dus leer je dat vreselijk aardige personeel wat rond loopt bij van der Valk in Gilze, vanzelf kennen. Zoals het nu eenmaal gaat stik je, na die paar weken, van de vaste gewoontes.

We zitten meestal aan een tafeltje vlak bij het ontbijtbuffet. Een van de eerste dagen heeft een van de serveersters besloten dat dat veel makkelijker is en dat we dan niet zover hoeven lopen. Het geklooi op sommige dagen met een rollator tussen die tafeltjes door is het natuurlijk ook niet helemaal.

Vanmorgen kwam die lieve serveerster naar ons toe om te zeggen dat het haar vreselijk speet maar er waren anderen mensen aan ‘ons’ tafeltje gaan zitten. Ze was vergeten om het bordje gereserveerd neer te zetten, zo doende dus. Er meteen aan toevoegend dat ze morgen de tafel hoe dan ook vrij zou houden. Of we nu aangaven dat dat helemaal niet nodig was, leek compleet aan haar voorbij te gaan. Nu vloog ze voor ons uit en begon het tafeltje leeg te halen en schoon op te dekken, zodat we toch vooraan konden zitten.

Ook de taken zijn ’s morgens goed verdeeld. Els zorgt voor het gereedschap en al het vloeibare spul en ik bekommer me om het vaste deel van het ontbijt. Meestal komen we vrijwel gelijk aan bij de tafel om aan te vallen op het ontbijt.

Zo niet deze morgen. Ik was klaar met het binnenhalen van al het eetbare en Els was nog in geen velden of wegen te bekennen. Het bleek dat de een na de andere koffiemachine de geest had gegeven. Dat is dus een ramp in zo’n volle ontbijtzaal. Je zou zeggen, niets aan de hand even wachten en dan lossen ze het probleem wel weer op. Het gemopper en gepruttel was niet van de lucht, al die mensen bleken vreselijke haast te hebben om hun dagelijkse lading cafeïne naar binnen te werken.

Els had inmiddels 1 van de twee verse jus d'Orange machines bereikt en prompt gaf die ook de geest. Tja en toen was Leiden werkelijk in last. Het gemopper en gepruttel ging naadloos over in hard op mopperen, het was niet om aan te horen.

Na een kleine tien minuten, we waren gewoon ons ontbijt gaan nuttigen bleek alles het weer te doen. Prima koffie en een heerlijk glas verse jus waren de beloning voor even wachten. Tja , of al die rood aangelopen rode hoofden het ook zo zouden zien???

We zaten zo’n beetje halverwege het ontbijt, toen er van uit de kinderspeelhoek een luide kinderlach klonk. Aan het tafeltje voor de deur van die kinderhoek hadden een wat ouder echtpaar plaats genomen. Wel een heel modern stelletje trouwens want vanaf het eerste moment dat ze waren gaan zitten zaten ze beide met een smartphone te prutsen zonder elkaar ook nog maar een blik waardig te gunnen. De kleine knul, die die schaterlach produceerde, had daar natuurlijk geen boodschap aan. Hij had een stuk speelgoed gevonden waar hij zo verrukt over was, dat hij die blijdschap onmiddellijk met iemand moest delen. Hij kwam de speelhoek uitgelopen en keek speurend om zich heen. Nergens waren de pappa en mamma te ontdekken, althans niet in de haastige blik van het manneke. Een beetje hulpeloos verloren begon hij de ouder dame achter de smartphone aan te spreken.

Tja, als je het mooiste wat je maar kan bedenken, hebt gevonden dan wil je dat delen, toch!!

De vrouw maakte eerst geen aanstalten om te reageren en bleef stug kloppen op het venstertje van haar telefoon. De kleine, ook niet van gister, begon wat doordringender te vragen om aandacht zodat ze uiteindelijk wel moest toegeven. De wat oudere man, naar we vermoeden haar echtgenoot, wilde absoluut niets te maken hebben met dit kleine wezen en zijn aandacht bleef strak gericht op het schermpje. Nadat de kleine tot in detail had uitgelegd in een soort brabbel Nederlands wat er nou zo belangrijk was aan hetgeen hij gevonden had nam hij afscheid en liep weg.

Om zich onmiddellijk nogmaals om te draaien en te roepen “doei Oma”

Verbouwereerd keek de vrouw op en begon te schateren van de lach,

“Ik ben toch jouw Oma niet!” zei ze met een lach van oor tot oor.

De man reageerde nog steeds op geen enkele wijze en had het veel te druk met zijn telefoontje.

Het mini ventje, liet zich niet uit het veld slaan en legde haar scherp uit dat zij een oude vrouw was en dus wel een Oma moest zijn. Met het gevolg dat ze weer in lachen uitbarstte, wat het knulletje als een aansporing zag en nog een paar maal riep “doei Oma, doei”

De net benoemde Oma was er zo van onder de indruk dat ze smolt voor de charme van het mannetje. Toen de kleine man trachtte ook de aandacht van de ‘Opa’ te vangen, was dat overduidelijk een stap te ver. Minnetjes wees de Opa in Spé met zijn wijsvinger naar zijn eega, waarmee hij aangaf dat zij degene was die als speelkameraadje moest fungeren , maar hij zeker niet! Een ietwat beteuterd deed hij zijn beklag bij de nieuw benoemde Oma.

Ze legde een arm om de kleine jongen zijn schouder en sommeerde de man aan tafel om even een foto van hen beide te maken. Met veel moeite was de man los te rukken van zijn ongetwijfeld drukke bezigheden en nam de foto, om daarna weer onmiddellijk terug te keren naar het schermpje!

De vrouw begon er steeds meer plezier in te krijgen, met het gevolg dat beide in een goed gesprek verzeilde. De vader van het kleine heertje vond dat het lang genoeg had geduurd en gaf aan dat het over was en dat hij mee moest. Zonder te pruttelen vertrok hij aan de hand van de vader, draaide zich nog ook nu weer om en riep op zijn hardst : “daaaaag Oma!!”

Wat een heerlijk ontbijt! Het chagrijn van de mensen die alles hebben en lopen te griepen omdat de koffie te laat is en de ontwapende manier van een kind die met zijn optreden iedereen verwarmd.

Ik denk niet dat hij later een van die mopperaars gaat worden, daarvoor staat hij veel te blij in het leven!!