De kippenpoten van de JUMBO

Het is weer zover, 

de zoveelste poging om af te vallen. Niet omdat mijn omgeving eropaan drong, nee gewoon omdat ik meer en meer moeite begon te krijgen met bewegen en we willen nog zoveel dus er zat weinig anders op als met veel enthousiasme maar weer eens een poging te ondernemen.

Goed, dit keer geen crashdieet, nee gewoon dat doen wat de artsen, en dan met name dr. Frank, adviseren. Een verandering in de manier van eten en de producten die je eet, veel minder koolhydraten en wat meer eiwitten. Voor mij, als rechtgeaarde carnivoor, is dat redelijk uit te houden.

Ik moest van de week ‘s morgens vroeg ergens naar toe en mijn vouw had besloten dat we de lunch wel konden doen met een paar vers gegrilde kippenpoten. 

Nu is er in Heerlen sinds een half jaartje een JUMBO XXL geopend. Eentje die zijn naam ‘JUMBO’ eer aan doet qua afmeting. Naast het gewone aanbod van voedsel is hier ook nog eens een restaurantje ingericht waar je de vers bereide producten meteen kunt verorberen. 

Om het rijtje maar even te benoemen, er is een verse visafdeling waar meer te vinden is als dat in de hele Noordzee rondzwemt. 

Een Sushi afdeling, waar oer Hollandse jongelui zich helemaal hebben gestort hebben op het in rijstpapier rollen van de meest exotische producten.

Een Italiaanse hoek waar je zelf de verse Pizza kunt samenstellen en die worden bereid door een
mannetje dat een naam bordje op heeft waarop staat ‘MARIO’ Ik heb hem eens in me opgenomen maar ik kan er werkelijk geen spoortje van Italiaans bloed in herkennen. Ik denk dan ook dat die naam ‘Mario’ allen geld tijdens de uren dat hij daar wordt ingezet.

Kortom zo zijn er nog een paar van die speciale afdelingen waar het verse voedsel ter plekke wordt bereid. Ik ging dus voor de kippenpoten, sinds JUMBO de plofkippen in de ban heeft gedaan is het weer moreel verantwoord om wat van die beestjes te verorberen en dat doen we dan ook regelmatig.

Ik sta voor een counter waar dozen met gegrilde kippenbenen liggen te wachten om te worden meegenomen. Zelfstandig weglopen is er natuurlijk niet meer bij.

Ik zie tot mijn vreugde dat de stapels met van die doorzichtige doosjes met elk twee pootjes erin achter een bord staat waarop schreeuwend groot staat aangegeven dat er spraken is van een aanbieding, wat wil het geval de tweede poot is erbij gestopt voor de halve prijs. Op mijn briefje staat duidelijk dat ik vijf poten moet hebben en even overweeg ik om af te wijken van de geschreven opdracht van mijn vrouw.

Geschreven opdrachten zijn bijna even bindend als de mondelinge waarschuwing als ik de deur uit ga, steevast klinkt het dan “alleen wat op je briefje staat he, geen andere spullen meegaan slepen, hoor je” Terwijl ik dus sta af te wegen of ik de gok zal nemen om toch maar zes poten mee te nemen, ik bedoel ik heb natuurlijk een legitiem excuus, zeg nou eerlijk, hoe vaak krijg je de kans om zes kippenpoten mee te slepen tegen gereduceerd tarief?

Terwijl ik dus sta te dubben wat ik zal doen, valt mijn oog op een grote bak met nog veel meer van
die mooi geglazuurde en gekonfijte gegrilde kippenbeentjes. Gewoon gezellig met het hele zooitje in een groten bak. Ik denk aan het boodschappenbriefje en zie meteen de mogelijkheid om me aan de opdracht te houden. Inmiddels is een knul van een leeftijd van de middelbare school achter de counter aan komen schuiven en ziet mij dus bedenkelijk staan te kijken naar al dat lekkers wat er voor me ligt. Mier zoet klinkt het, met een duidelijk waarneembare zachte ‘G’ die hij uit alle macht probeert weg te moffelen, “kan ik u misschien ergens mee helpen?”

Ik hak de knoop door en zeg tegen de jonge man: “heel graag. Ik wil graag vijf van die overheerlijke gegrilde kippenpoten hebben van je”

Er lijkt geen vuiltje aan de lucht en de bediende gaat aan de slag. Ik zie dat hij met alle geweld twee poten in zo’n voorgevormd aluminiumbalkje probeert te frommelen en zeg, behulpzaam als ik nu eenmaal ben, “Je mag ze rustig bij elkaar in een zak stoppen hoor, als ze maar niet meer weg kunnen lopen!”

Zijn vragende blik verraad dat hij de grap niet helemaal begreep en het verleide mij tot het stomste wat je doen kan, een grap uit te gaan leggen. “Kippenpoten……..lopen ……..lopen op poten……..” op geen enkele wijze kreeg ik de indruk dat hij me begreep en het gaf mij een onbehagelijk gevoel. “Ach laat maar zitten hoor, doe maar wat je doen moet, het is goed!”

Ondertussen waren poot drie en vier ook terecht gekomen in een bakje en zat er netjes zo’n doorkijkdeksel op. Voordat hij aanstalten maakte om poot vijf een eigen behuizing te geven keek hij me scherp en doordringend aan “Ze gaan alleen per twee!”

Ik begreep hem niet helemaal en zei nog: “Eentje gaat er toch ook wel in hoor dan heeft hij gewoon wat meer ruimte, das ook lekkerder voor hem, toch!”

“Nee” zei hij resoluut “ze worden alleen per twee verkocht”

Ik was even met stomheid geslagen, voor me in die counter lag nog steeds een stapel van die doosjes met elk twee kippenbouten en daarachter lag een grote schaal met een stapel losse poten erin.

“Je hoeft ze er toch niet uit te halen, je geeft me gewoon twee keer twee en een losse, ik wil daar best de gewone prijs voor betalen hoor” Ik trachtte hem aan zijn verstand te brengen dat het een volstrekt onlogisch verhaal was.

Zonder resultaat dus. “Nee, we mogen ze alleen maar per twee verkopen en daar moet ik me aanhouden!”

Ik keek even snel om me heen of er ergens een camera te bekennen was, maar dus niet he!

“Heb jij die opdracht van mijn vrouw gehad? Ik durf daar ook nooit tegen in te gaan, maar dat mag nu rustig hoor, gewoon vijf poten is prima en ik zal je niet verraden, goed?” zei ik lachend en probeerde zo het ijs te breken.

Hij was standvastig en hield gewoon voet bij stuk, ik kon kiezen. Het werden er vier of zes, maar vijf ging dus mooi niet door. Ik vond dat deze discussie lang genoeg geduurd had en begreep dat die jongen niet van plan was om ook maar een centimeter toe te geven.

“Ik ga met jou niet langer in discussie, ik begrijp dat jij ook maar doet wat je is opgedragen dus ik stel voor dat je je chef er even bij haalt want ik ben niet van plan om dit te accepteren.”

De jonge man slaakte een diepe zucht “Oke, ik begrijp het u wilt het echt op de spits drijven, prima hoor ik geef u er wel vijf mee”

Ik zei nog tegen de jongen dat ik het wel begreep, dat hij er ook niets aan kon doen maar dat het echt van de gekke was en dat ik het hem zeker niet persoonlijk zou aanrekenen. Ik bedankte hem, legde de doosjes met de stukken kip, die erin enen ook wat minder appetijtelijk uitzagen, in mijn karretje. Onderweg naar de kassa pikte ik nog wat andere boodschappen op, strikt volgens het lijstje natuurlijk.

Aangekomen bij de kassa, alles netjes op de lopende band gedeponeerd. Naast de andere zaken ook de twee doosjes met twee kippen poten en het doosje met een kippenpoot. Een wat oudere kassière begon opgewekt alle spulletjes langs zo’n piep ding te halen die dan feilloos de prijzen registreert. Als laatste waren de drie doosjes aan de beurt. De doosjes met de poten 1 en 2 en de poten 3 en 4 leverde geen probleem op. Het doosje met de ene poot, liet het apparaat niet piepen en dat is dus niet goed. Kritisch bekeek ze het doosje met die ene poot en sprak de legendarische woorden: ‘Hij piept niet’ Voor dat ik er erg in hand flapte ik er al uit: “nee, dat klopt wel. Hij is namelijk dood en dan piepen ze niet meer!”

“Nee, meneer, er zit geen sticker op! Daarom piept hij niet en hij moet wel piepen ook al is hij gratis!” zei ze in een adem.

“Ehhhh…gratis?” nou gebeurt het mij niet elke dag dat ik in een supermarkt zomaar iets gratis krijg, dus meteen was mijn wantrouwen gewekt.

“Hoezo gratis??” vroeg ik op recht verbaasd.

“Echt hoor, kijkt u maar er zit een groene sticker op met in grote letters gratis en daarbij is aangekruist dat het product gratis wordt meegegeven in het kader van de klant tevredenheid. U was dus ergens niet over tevreden en dus krijgt u deze gratis.” Ik keek haar met grote ogen aan, hetgeen voor haar aanleiding was om haar betoog nog even voor te zetten.

“Kijk, ook al is hij gratis er moet wel een sticker op zodat mijn kassa piept als hij voorbijkomt. Ik zal even iemand vragen van de afdeling welke code ik moet ingeven.!”

Nog voor ik wat kon zeggen hing ze al aan de telefoon, ik zag de onvrede in de ogen van de mensen die stonden te wachten in de rij en het heen en weer geschuifel ten teken dat het wel erg lang duurde was duidelijk waarneembaar. Ik trachtte nog te zeggen dat het helemaal niet nodig was om die poot gratis mee te geven en dat ik hem graag betaalde maar dat maakte niks uit.

“Gratis of betalen maakt niks uit, mijn kassa moet hoe dan ook piepen” Tegen zoveel logica was ik niet opgewassen, natuurlijk.

Ze legde de telefoon neer en zei: “mijn collega komt eraan, die zal er even een sticker op plakken”

Ik begon het te leren en zei dus: “Ja, een sticker zodat dat ding piept!”

“Juist, u heeft hem door! Als u nou even de rest vast afrekent dan ga ik vast de volgende klant helpen” een zucht van opluchting was duidelijk waarneembaar vanuit de rij wachtende.

Nadat ik had betaald ging ik aan de kant staan en wachtte op wat er ging komen. Er kwam een jong meisje aan gelopen en die zei tegen de dame achter de kassa “ik kom die poot even halen om er een sticker op te plakken!” De doos met poot werd nu officieel overgedragen door de kassière aan de winkelbediende. De overdracht van het Olympisch vuur viel gewoon in het niet hierbij. Met lede ogen moest ik waarnemen hoe mijn vel begeerde kippenpoot weer uit het zicht verdween.

Na zo’n vier volle karren te hebben weg gewerkt keek de dame achter de kassa even naar mij: “duurt nu wel erg lang he?” voordat ik er erg in had flapte ik er al uit dat dat natuurlijk logisch was ‘op een been loopt zo’n kip niet zo snel, toch’ Geen reactie!

Mijn kippen grappen zijn blijkbaar niet de sterkste. Ik schudde mijn hoofd en zei: Ach ze zal zowel komen.

En ja hoor, weer twee klanten verder, kwam het jonge ding aan gehuppeld. Ze overhandigde het doosje aan de kassière, die het over het scan apparaat haalde en vol trots melde “Kijk nou piepttie en dus is het goed!” Ze keek me triomfantelijk aan en duwde het doosje in mijn richting over de lopende band. Ik keek vol begeerte naar het doosje met mijn laatste kippenpoot en was met stomheid geslagen dat er niet 1 maar 2 poten in bleken te zitten!! Nog steeds met die sticker erop waarop stond dat dit product gratis werd meegegeven in het kader van klanttevredenheid!

“Ehhhh….juffrouw…” stammelde ik “er zitten nu twee poten is, ik hoef er maar eentje hoor.”

“Meneer, ze zijn in de aanbieding en gaan per twee. Dus zitten er twee in anders klopt de sticker voor mijn kassa niet!”

Tegen zoveel logica was ik niet opgewassen. Ik heb even overwogen om uit te gaan leggen dat dit werkelijk te idioot voor woorden was, maar dacht bij me eigen ‘laat maar, dit heeft geen enkele zin. Tegen zoveel logica ben ik niet opgewassen en het heeft al veel te veel tijd gekost.

De poten hebben overigens voortreffelijk gesmaakt, helemaal voor die prijs natuurlijk!

Dus JUMBO, bedankt!!

U begrijpt ik kom zeker terug, eens kijken wat we de volgende keer aangeboden krijgen in het kader van ‘klant tevredenheid’