Kinderlogica

Kinderlogica!

Feb. 2017

Ik vertel natuurlijk niets nieuws als ik zeg, dat Sjipke onze hond in november is overleden. Langzaam begint het verdriet bij ons een plekje te vinden en raken we er een beetje aan gewend dat niet meer het hele leven om onze hond draait.

Een van mijn andere ‘grote vrienden’ is er voorlopig nog niet helemaal klaar mee. Sjipke blijft toch een belangrijke rol spelen in dat kleine koppie van hem. Die ‘grote vriend’ is ons ‘kleine neefje’ van vier jaar.

Tibo heet de man en Tibo weet keer op keer te verrassen met de meest prachtige uitspraken. Uitspraken waarvan je denkt ‘waar haalt hij het vandaan.’

Tibo heeft Sjipke natuurlijk vanaf zijn geboorte meegemaakt. Al van kleins af aan kropen ze samen over de grond en werd de wieg geïnspecteerd door Sjipke als het bedtijd was voor Tibo. 

Toen Tibo zijn eerste pasjes ging zetten en nog steeds erg wankel op die korte pootjes stond, regelmatig terugviel op zijn gat en weer omhoog gehesen werd voor een volgende poging, dan was Sjipke er als de kippen bij om te kijken wat er nu toch weer allemaal gebeurde.

Echte Vrienden

Ook als iedereen dacht dat Sjipke rustig lag te slapen dan was Tibo degene die hem meteen weer helemaal bij de les wist te halen door even flink op zijn hersenpan te trommelen. Hetgeen Sjipke allemaal heel gewillig over zich heen liet komen. Ach, van je vrienden kan je eigenlijk alles hebben toch!!

Kortom hond en kind hadden samen een warme band opgebouwd!

Door de jaren heen was het steeds feest als ze elkaar zagen, wij merkten aan Sjipke duidelijk dat hij opvrolijkte als die kleine man binnen kwam stappen en het eerste wat Tibo deed was Sjipke opzoeken.

Afscheid!

Dan is de dag daar dat we afscheid hebben moeten nemen van Sjipke.

De ouderdom had het leven ingehaald en Sjipke was naar de hondenhemel.

Miquel, de papa van Tibo, had een dag later een goed gesprek met Tibo, die inmiddels ruim vier jaar is en er regelmatig blijk van geeft dat hij meer begrijpt als wij denken.

Het was gewoon belangrijk om Tibo te vertellen dat als Rob en Els de volgende keer kwamen Sjipke er niet meer bij zou zijn. Zodat de schok niet al te groot was als we zonder hond bij hun binnen kwamen.

Onder het spelen bracht Miquel voorzichtig het nieuws.

Terwijl hij rustig doorspeelde kwamen de eerste vragen.

“Waar is Sjipke nu dan?” vroeg Tibo

“Sjipke is dood en dus is hij niet meer hier” antwoordde Miquel.

“Kan ik dan nooit meer met hem spelen?” was de volgende vraag.

“Nee dat gaat niet meer, Sjipke is dood en die komt niet meer!” vertelde zijn vader.

Wonder wel leek hij de dood redelijk snel te accepteren, er werd verder gespeeld en er werd niet meer over gesproken.

Een paar dagen later werd die kleine kanjer door Miquel naar bed gebracht. Het moment om eens even diepgaande gesprekken te voeren tussen vader en zoon!

“Papa” de gebruikelijke opening voor een goed gesprek dus.

“Papa, Sjipke is er niet meer hè?”

“Nee, Sjipke is dood, dus die is er niet meer!” zei Miquel tegen een sip kijkende Tibo.

“Maar papa, komt hij dan ook niet meer terug en kan ik dan ook niet meer met hem spelen?” vroeg de kleine man hoopvol.

“Nee, als je dood bent dan kom je niet meer terug” was het eenvoudige antwoord.

Dit zette hem aan het denken en heel even was hij stil en begon zijn mondhoek een beetje te trekken. Met een trillende lip vroeg hij: “Maar……kan ik hem dan ook noooooit meer aaien…?”

“Nee” zei Miquel “dat zal niet meer gaan, Sjipke is dood en dus komt hij niet meer terug” Tibo was inmiddels in tranen uitgebarsten, alsof nu pas de werkelijkheid echt tot hem doordrong en elk beetje hoop verdween, uit zijn jonge leventje, om Sjipke nog een keer terug te zien.

Bezoek

Een paar dagen nadat Sjipke was overleden kwamen we binnen lopen in ‘Fort Frederiks’ de plek waar Sanne, Miquel, Moos en Tibo wonen.

Moos, de jongste telg, lag nog op een oor te genieten van zijn middagdutje en Tibo was samen met een vriendinnetje buiten aan het spelen. Na een goede twintig minuten kwam hij binnen. Na ons te hebben begroet dook hij al snel tussen het speelgoed in en zat rustig met autootjes te spelen.

Langzaam werd het speelterrein verplaats naar de eettafel en reden de autootjes netjes tussen de kopjes door. Onder het spelen en zonder op te kijken was daar plotseling de vraag: “Rob, Sjipke is er niet meer, he?” Tibo bleef gewoon door manoeuvreren met de autootjes.

Een beetje overrompelt door de plotselinge vraag die ik even niet had zien aankomen, kon ik niets anders uitbrengen dan “ehh…..Nee, dat klopt. Eeeeehh……Hij is er niet meer”

“Ik kan dan nooit meer met hem spelen of hem aaien, he?” nog steeds volledig geconcentreerd op het drukke autoverkeer op de eettafel.

“Nee, man dat gaat niet lukken” ik had me zelf weer hervonden en was weer in staat om te reageren. “Sjipke is er niet meer, Sjipke is dood.”

“Rob, waar is Sjipke nu dan?”

Even twijfelde ik wat ik moest zeggen. ‘Hij was naar de grote uitlaatplaats voor honden?’ Of ‘hij is naar de eeuwige jachtvelden?’ Kortom al die clichés leken niet echt te voldoen en in dat rijtje leek mij de volgende de beste:

“Nu Sjipke dood is, is hij waarschijnlijk naar de hemel!” als rasechte atheïst vond ik het nogal wat om die link zomaar te leggen, maar er schoot me gewoon niets anders te binnen.

Tibo keek plotseling omhoog en had geen aandacht meer voor de snelweg voor hem.

Hij keek me strak aan en er verscheen een glimlach op zijn snoetje. Toen ging zijn mond open en, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, kwam er een gerekt..........

..........“HALELUJAH”................... uit.

Hij pakte zijn auto’s en verdween weer naar zijn speelhoek, alsof hij wou aangeven dat het gesprek beëindigd was, ons in stomme verwondering achterlatend!

Waar haalt hij het vandaan, we zaten elkaar stomverbaasd aan te kijken en barstte uiteindelijk in lachen uit.

Iets verder in de tijd

Inmiddels zijn we weer een paar maanden verder en heeft de grond onder “Fort Frederiks” nog maar weer eens bewezen dat het huis er vruchtbaar is geaard. “Fort Frederiks” is inmiddels in verwachting van de derde telg!

De eerste uiterlijk kenmerken beginnen zichtbaar te worden, het strakke figuur van de moeder begint weer te welven en de bijbehorende misselijkheid en het opbrekende zuur zijn ook weer volop aanwezig!

Terwijl moeder Sanne druk in de weer is, zit Tibo stilletjes en lief te spelen op de grond, met kritische ogen volgt hij het heen en weer lopen van Sanne. Plotseling, in het voorbij gaan van Sanne, kijkt hij haar indringend aan en zegt:

“Mama, ik weet nog wel een heel leuke naam voor de baby!”

Sanne is met stomheid geslagen, er was nog met geen woord gerept over een naam voor de kleine die opkomst is.

“Oh, weet jij wel een naam? En welke naam is dat dan wel?” nog steeds verbaasd kijkt Sanne hem vol verwachting aan.

“Gewoon Sjipke……die is er toch niet meer…….!”

Sanne is met stomheid geslagen, je verwacht toch werkelijk niet dat zo’n knulletje daar nog aan zit te denken!

Sanne stuurde ons een WhatsApps waarin ze het verhaal vertelde, er subtiel nog even aan toevoegde dat ze van het hele gedoe een brok in haar keel had overgehouden.

Het lezen van die WhatsApp was ook voor ons al voldoende om een paar keer te moeten slikken. Waarschijnlijk is het onnodig om te vertellen dat we vreselijk blij zijn met die kleine kanjer. Wie had nou kunnen bedenken dat een vriendschap van die kleine man en die hond zo zou blijven hangen.

Zo zie je dat kinderlogica vaak dieper gaat als dat je zo op het eerste gezicht zou denken! 

En Tibo?  

Die geniet gewoon van het leven zoals het hoort