Da’s wel heel oud zeg!!!

 Da’s oud zeg!!!

Vanmorgen om tien uur naar de Elysekliniek in Kerkrade geweest, een heerlijke herfstdag zo aan het eind van september, met een lekker zonnetje, dus dat kon niet meer stuk.

Elke drie maanden mag ik daar een beetje bloed afgeven om te controleren of alles nog prima is met me.

Vanmorgen waren we met z’n tweetjes, Els en ik dus. Omdat we aansluitend even naar Duitsland zouden wippen om wat inkopen te doen. De dagelijkse boodschappen zijn daar nu eenmaal een stuk goedkoper dan aan deze kant van de grens. Dus maken we er meteen een gezellig uitje van.

Sinds geruime tijd rijd ik in een bus, waarin ik mijn scootmobiel mee kan nemen. Een kapotte rug en een paar versleten heupen maken dat die bus dus mijn mobiliteit garandeert en een ons een zekere mate van vrijheid geeft.

Ik parkeer voor de deur bij de kliniek en loop dan, leunend op mijn stok, rustig naar de voordeur toe samen met Els. We passeren daarbij de speelplaats van een school. Een groot feest, want al die ukkies kunnen hun opgespaarde energie kwijt bij het ravotten op dat plein in dat heerlijke herfstweer.

In het voorbijgaan worden we geroepen en staan er een stuk of tien van dat kleine spul dat al zwaaiend en roepend, proberen een gesprek aan te knopen. Ik was al knap aan de late kant en dus liepen we door naar binnen toe, duidelijk tot teleurstelling van de groep spelende kinderen.

Heerlijk om te zien die jeugdige onbevangenheid en energie wat dat kleine spul heeft, het is om jaloers op te worden.

Ik was zo klaar met het aftappen van de twee buisjes bloed en kon de tent weer verlaten.

Els en ik liepen samen, via de rolstoelhelling weer naar de auto toe. Je loopt dan feitelijk recht op het schoolplein af en, het was net of ze ons stonden op te wachten, dus recht in de armen van het kleine grut.

Weer zwaaien en lachen en dus stopte we even om te vragen of ze stonden te genieten van het heerlijke najaarszonnetje.

Ik vroeg aan een van die exemplaren

“en ben jij al met vakantie geweest was, je hebt zo’n lekkere bruine kleur?”

Daar moest even over nagedacht worden, we wachten geduldig zijn antwoord af. We hadden kennelijk meer geduld dan zijn vriendjes en vriendinnetjes want die stonden hem aan te moedigen om toch antwoord te geven.

Hij keek diep peinzend naar Els en mij en zei:

“Nee, geen vakantie, maar ik ben wel snel jarig hoor!”

“Oh, ben jij snel jarig? En hoe oud ben jij dan wel? “ vroeg ik belangstellend.

Die vraag maakte een kakofonie los bij het clubje dat inmiddels was aangegroeid tot zo’n 15 kinderen.

“Ik ben nu nog zes, maar als ik jarig ben wordt ik zeven” vertelde hij vol enthousiasme.

Dat leek een volstrekt logisch gevolg, maar hij vond het kennelijk wel heel bijzonder.

Dat was het sein voor de rest van de club om, dwars door elkaar heen, met jeugdige geldingsdrang, ons te gaan vertellen dat ze ook allemaal van plan waren om jarig te worden en ook allemaal er zeker van waren dat het zevende levensjaar er aan zat te komen.

Het bieden barste los, de een wist zeker dat hij de magische grens van zeven lentes, eerder overschreed dan de ander. De dagen en weken vlogen door elkaar heen.

“Zeg, wanneer ben jij dan jarig vriend?” vroeg ik aan de denker.

Het was meteen stil, de rest was kennelijk ook geïnteresseerd wanneer die verjaardag dan wel mocht wezen!

“Ik ben in januari jarig, dat is best snel hoor en dan wordt ik zeven” Zo dat was hij kwijt.

Wat wel meteen weer de aanleiding was voor de rest om met elkaar te gaan vergelijken wie nu eerder jarig zou zijn.

Natuurlijk werd de wedervraag gesteld aan ons hoe oud wij dan wel niet waren. Spontaan riep ik:

” Wij zijn ongeveer tien maal jullie leeftijd”

Dat was stof tot nadenken voor het grut. De discussie verlegde zich nu naar ons en er werd naar harte lust geraden wat onze leeftijd dan wel was.

Uiteindelijk werd het gissen hen te veel en een van de meisjes aan het hek, vroeg heel ontwapenend: “Maar u kunt het toch ook gewoon zeggen hoe oud u bent?

Ik zei dus dat Els en ik beide zeventig waren, het bleef even stil in de groep en toen kwam de reactie:

“Tjee, dat is wel heel oud ” riep de jongen die in januari jarig was.

De rest knikte instemmend en keek ons een beetje meewarig aan.

Het was dus de hoogste tijd om dat jeugdige gajes achter te laten en gewoon ons eigen ding weer te gaan doen. We gingen er dus vandoor, vriendelijk nagezwaaid door het groepje kinderen die misschien nog niet helemaal rekenen konden, maar zeker wisten dat zeventig wel heeeeeel oud moest zijn!