Tibo en Sjipke man wat lijkt dat al weer lang geleden.
En roept ook meteen weer herinneringen op.
Je kunt wel zeggen dat die twee elkaar mochten, de tolerantie van Sjipke was erg groot en hij liet zich van Tibo bijna alles welgevallen.
Vorig jaar zat Sjipke zijn tijd erop. Na dertien jaar was hij aan zijn einde gekomen.
Dat dat veel verdriet doet behoeft geen betoog, de volgende vraag was "hoe vertellen we het Tibo?"
Gelukkig hoefde wij dat niet te doen maar, maar was die taak weggelegd voor Tibo zijn vader.
Op een goed moment, terwijl Tibo aan het spelen was, heeft Miquel hem verteld dat Sjipke er niet meer was.
Het gesprek tussen beide ging toen ongeveer als volgt:
"Tibo, Sjipke van Rob en Els is dood, dus die is er niet meer"
Even is het stil, dan "waar issie nu dan?"
"Op een plek waar alle hondjes heen gaan als ze dood zijn!"
Weer even tijd nemen om te denken en dan : "dus dan kan ik niet meer met hem spelen?"
"Nee, dan kan je niet meer met hem spelen" zei Miquel.
"Kan ik hem dan ook niet meer aaien? "
"Nee, als je niet meer met hem spelen kan kan je hem ook niet meer aaien"
Die uitleg was kennelijk voldoende want hij draaide zich om en was weer helemaal bevangen door alle andere dingen die in zo'n jong leventje belangrijk zijn.
Die avond bracht Miquel Tibo , net als zoveel avonden, naar bed.
Dit is natuurlijk het moment dat je even de dag doorneemt.
"Papa, Sjipke is dood , hé?"
"Ja, Sjipke is niet meer, Sjipke is dood!"
"Maar kan ik dan echt niet meer met hem spelen en hem nooit meer aaien?"
"Nee, Tibo, als Sjipke dood is dan kan dat allemaal niet meer!"
Even bleef het stil en toen brak er iets bij Tibo. Met een hevige huilbui gaf hij blijk van zijn verdriet en realiseerde zich plotseling dat dat wel erg definitief was.
Miquel had moeite hem te troosten,
Tibo was ontroostbaar verdrietig door het besef dat Sjipke er niet meer was.
Tussen de tranen door stamelde hij "Dat vind ik niet leuk hoor"
Uiteindelijk is hij natuurlijk in slaap gevallen!
Een paar dagen later kwamen wij in 'Fort Frederiks' binnen lopen.
Tibo en Miquel waren even weg. Natuurlijk ging meteen het gesprek over Tibo hoe hij had gereageerd op de dood van Sjipke. We waren erg nieuwsgierig hoe hij zou reageren nu we de eerste keer zonder onze vaste metgezel bij hen op bezoek waren. Natuurlijk dachten we dat dat best wel moeilijk zou zijn en dat dat best wel verdrietig zou zijn voor hem.
Hoe verkeerd kan je een kind inschatten en hoe onvoorspelbaar zijn kinderen in de manier waarop ze reageren in dat soort situaties.
De deur van de garage vloog open en Miquel en Tibo kwamen binnen.Tibo met twee autootjes in de hand, kwam vol enthousiast binnen rennen en begroeten ons.
terwijl wij erop waren voorbereid om vragen te beantwoorden draaide hij zich om en was onmiddellijk in beslag genomen door al die andere zaken in huis.
We zaten elkaar een beetje verbaasd aan te kijken. Tibo had het kennelijk verwerkt en kon ermee leven.
Na een goed half uurtje in beslag genomen te zijn door het speelgoed, kwam hij langzaam in de richting van de tafel waar we zaten te praten.
Demonstratief met twee autootjes in de weer op tafel tussen de koffiekopjes en de gebakbordjes.
Zonder op te kijken van waar hij mee bezig was dropte hij de vraag :
"Rob, Sjipke is dood hé?" even was het stil
"Hij komt niet meer met mij spelen, hé?"
"Waar issie nu?"
Ik wilde eerst een verhaal gaan bedenken om het allemaal wat te verzachten, maar zei toen.
"Klopt Tibo, Sjipke was oud en dan ga je op een gegeven moment dood!"
"Dan kom je niet meer terug?" was zijn weder vraag.
"Nee, dan kom je niet meer terug, dan is het over!"
Diepe stilte en je hoorde het kraken in die bovenkamer van hem en dan, uit het niets:
"Halleluja" en weg wassie, opgeslokt door een vliegtuig dat duidelijk de voorkeur kreeg boven de auto's.
Ons in stomme verbazing achterlatend aan de tafel. Waar haalt hij het vandaan. We waren er allemaal van overtuigd dat we dat woord nooit hebben gebruikt en al zeker niet in verband met de dood van onze hond.
Prachtig hoe een kind ander reageerd als dat je eigenlijk zou verwachten!
Nog een keer komt Sjipke boven drijven in de gedachten wereld van die grote kleine man!
Sanne is hoogzwanger van de volgende telg aan de Frederiks stam.
Natuurlijk worden Moos en Tibo als toekomstige grote broers nauw betrokken bij die opkomst zijnde baby.
Op een gegeven moment komt het stelt Tibo de vraag aan Sanne wat de naam wordt van de nieuwkomer.
Sanne antwoord dat ze nog een idee hebben hoe de kleine gaat heten en dat ze daar nog over na gaan denken.
Tibo heeft dan de kant en klare oplossing voor handen:
"We kunnen de baby wel Sjipke noemen!" iedereen is even stil
"Ja Sjipke is er niet meer en dan hebben we weer een Sjipke, toch!"
Zie hier de kant en klare oplossing in een kinderhand!
Het is geen Sjipke geworden, maar 'JIKKE'
Wat een heerlijkheid om kinderen te zien en horen reageren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten